logo

Pjotr heeft ADHD

maandag 24 oktober 2011 07:25

Zenuwachtig met zijn sleutelbos friemelend staat Pjotr bij mij op de stoep. Wat staat hem nu weer te wachten in zijn niet altijd even overzichtelijke leven. Met z’n schoolboeken in z’n tas mag hij naar die mevrouw met wie hij eerder al een keer heeft gesproken. Toen begreep hij eigenlijk ook al niet wat ze van hem wou.

Pjotr (groep 7)heeft er op school een keer flink op los geslagen. Flink? Hij heeft een jongen uit de klas tot bloedens toe met z’n vuisten bewerkt. Dat gaat niet ongestraft. Pjotr geen hoogvlieger wist altijd al de aandacht van de leerkrachten op een negatieve manier op zich te richten. Vanaf kleuter beweeglijk in de klas, altijd in voor een geintje, veel kletsen met anderen, kon hij nooit op veel goodwill rekenen. Hij behoorde in alle groepen tot de belhamels van de klas. Hij lette nooit op, was langzaam in zijn werk, kletste te veel en vergat wat ook alweer de opdracht was, ook al had meester of juf die net gegeven, kwam te laat, vergaat dingen mee naar school te nemen, was de lezing van de leerkrachten altijd weer.

Op school wisten ze wel dat Pjotr het niet gemakkelijk had. Bij zijn moeder was een ernstige ziekte geconstateerd de zaken van zijn vader liepen sinds de kredietcrises niet geweldig. Al waren er verzachtende omstandigheden dat gaf Pjotr geen vrijbrief zo ongeremd te keer te gaan. School nam de zaak hoog op en deed een zorgmelding bij de bevoegde instanties. Zo kreeg ik hem te zien. Ik moest er achter zien te komen wat de waarom hij zulk onacceptabel gedrag vertoonde. Tijdens ons gesprek zag ik hem wanhopig graven in zijn geheugen. Hij snapte het eigenlijk zelf ook niet waarop hij het had gedaan, en hij kon er ook eigenlijke geen reden voor bedenken. Zo erg uitgedaagd was hij nu ook weer niet door die andere jongen. Hij kon zoals het heet, geen chocola van maken en het gekke was: ik geloofde hem. Prikkelgevoelige impulsieve kinderen geven zichzelf weinig tijd tussen Denken en Doen, de tijd die je nodig hebt om te bedenken dat het verstandiger is om iets maar niet te deon: Inhibitie. Dat in combinatie met de andere klachten die de leerkrachten al jaren over Pjotr ventileerden doet denken aan een kind dat moeite heeft zijn concentratie te richten. Een aandachtstekort stoornis.? Genoeg ingrediënten voor een adhd-cocktail? Ik besloot Pjotr voor onderzoek hiernaar door te sturen. En, u voelt hem misschien al, want dit is een succesverhaal: de diagnose adhd werd inderdaad gesteld.

Pjotr: een ongeleid projectiel, agressief, ongeremd, gooit er met de pet naar, vol beloften komt ze nooit na of…een onbehandelde adhd-er. Met deze diagnose voelden ouders voor medicatie (ik ken de aversie daartegen bij ouders en snap die ook) en Pjotr kreeg die ook voorgeschreven. Hij was er zelf erg blij mee, voor het eerst kon hij opletten in de klas (waarin het ook niet altijd een oase van rust is) en voorbij gaan aan de anderen die hem probeerde af te leiden. Hij was er heel blij mee.

En als ik dit kind dat zo vaak te horen heeft gekregen dat hij het niet goed deed, sterker er met de pet naar gooide, zo manmoedig met mij wil werken aan: waar schrijf ik mijn huiswerk op en waar vind ik het weer terug, de blijdschap als we besluiten de boeken van een vak te kaften in de kleur van het schrift dat er bij hoort. Er gaan werelden voor hem open en voor het eerst heeft hij er toegang toe. Het is hard als je onvermogen voor onwil wordt aangezien en dat is niet nodig: we hebben goede diagnostiek en goede behandelmethoden.

Elly Samsom